HAYATA DAİR NOTLAR

 

Lorenzo Crinelli 

Bazen hayat ağır gelir omuzlarımıza . Asırların yükü biner , ruhumuz taşıyamaz olur bu yükü . Kim bilir hangi zaman aralığında ne zaman mutlu olduğumuzu . Ya da gerçekten mutlu olmuş muyduk hiç . Tarih sadece savaşlar , toplumlar ve bu toplumların birbiriyle olan ilişkileriyle açıklanamaz. Antik Çağ'dan günümüze tüm insanların kendilerine ait hayalleri , düşünceleri ve her birinin ayrı ayrı hikayeleri vardır. '' Bir umudum sende / Anlıyormusun '' demiş büyük usta Ahmet Arif . Gelecek güzel günlere olan insanlığın umudu . Bu umutla yaşarız çoğu zaman . Hikayelerimizi ,bize acı veren anıları bilinç altımıza iterek mutlu olmaya çalışırız . Bizler hangi guruptaydık : Yıllar önce yaşadığımız ve yaşamaya devam eden olumsuzlukları durmadan tekrarlayarak bilinçaltını ve yaşamını kocaman bir çığa dönüştürüp içinde kaybolan ; insan olma ve yaşam hakkının olduğunu düşünmeyen bir insana mı dönüşmüştük . Yoksa içinde biriken o kartopuyla yüzleşerek başkalarına kurban olarak sunulmayı bırakanlardan mı ? 

            Lorenzo Crinelli

'' Ben sevgiden , sevinçten söz açmak istemez miyim , delice , çılgınca , içim taşa taşa ,bir sevinçten söz açmak istemezmiyim . Ben sevinçli adamım . Bu dünya böyle olmasa , böyle kara , karanlık olmasa , ben sevinçten taşar coşardım .Yaradılışım karanlıktan çok aydınlığa , acıdan çok sevince . Ne çare  , ne çare ki sevinmek gelmiyor elimden '' ( Yaşar Kemal ) 

Herkesten kaçsak bile kendimizden kaçamıyoruz çoğu zaman , kendi gerçeğimizden . Genetik mirasımız , vicdan ve halden anlama anlayışımız engel olur çoğu zaman hayallerimize ulaşmaya . Yazmak , özellikle kendi hayatımızla ilgili yazmak büyük cesaret gerektirir . Kendimizle yüzleşmekten , hatta düşünmekten dahi kaçtığımız travmalarımızı , acı ve hüzünlerimizi sisler içinde çok uzaklarda olan insanlarla paylaşmak . Mesela bilim kadını olarak insanlığa hizmet etmek  veya bir savaş muhabiri olarak yaşanan vahşeti tüm dünyaya duyurma  hayallerim . Ama hayatın ve ailenin savurduğu bambaşka bir alanda hiç düşünmediğin bir hayat çıkar karşına . Senin olmayan . 40 aydır eşinin  hastalığında tek başına verdiğin mücadelede senden bir sıcak merhabayı esirgeyen ; kemoterapi seanslarında boş yere elinde bir fincan kahveyle gelir umuduyla beklediğin kardeşin veya kardeşleri . 

                Lorenzo Crinelli

Biz kadınlar Ahmet Arif'in şiirindeki gibi '' Dayan kitap ile / Dayan iş ile / Tırnak ile diş ile  / Umut ile / Sevda ile düş ile / Gör nasıl yeniden yaratılırım / Namuslu genç ellerinle  '' Dayandık onca şiddete , eril dile . Yılmadık ayakta kaldık , direndik egemen anlayışa .Kimi zaman satıldık köle olarak çağlar boyu , engizisyon mahkemelerinde cadı olarak ya da kimi kültürlerde ölen eşlerinin arkasından yakıldık . Ama yılmadık kadın olmanın onuruyla ayakta kalarak direndik . Sevgiyi öğrettik doğurduğumuz çocuklara ; vicdanı , ahlakı .Tüm korkularımızı geride bırakırken bazen ağır bedeller ödedik . Ama ANADOLU gibi yaşama tutunmayı başardık . 

                Lorenzo Crinelli

 Ödediğimiz bedeller ağır oldu mutlaka , hayallerimizden vaz geçtik yaşamımızda . Ancak geçmişimizle yüzleşirken en değerli şeyi ÖZGÜRLÜĞÜMÜZÜ yakaladık ve hayatın anlamına vardık . Huzur içinde içilen bir fincan kahvenin , bir çocuğun gülüşünün ,bir ağaca sarılmanın güzelliğinin ,  rüzgarın kulaklarımıza çağlar öncesinden getirdiği müziğin tadına vardık . Kurtulduk  fazla eşyalardan ,minimal yaşamanın tadın vardık . Kısaca olgunlaşarak hayatın sırrını yakaladık : sevgiyi , vicdanı hayatımızın orta yerine yerleştirerek yeniden özgürce gülmeyi öğrendik . Sevgiyle kalın.

 

SAHİ BİZ KİMDEN KAÇIYORDUK

 

''Gece sokağında avaresin bir başına / Doğarken ağladın / Doğmayı sana sormadılar / Gece Sokağında Avaresin bir başına / İnsanlarda yanıldın / İnsanları sana sormadılar / Gece sokağında avaresin bir başına ''  ( Burhan Sönmez -Labirent )

Zaman , göreceli bir kavram , bazen hızla akıp giden bir nehir bazen de havada asılı kalmış bir an . Çoğumuzun  yaşamında vardır böyle anlar , kimimizin ki uzun kimimizin kısa süreli . Yoğun acının hüküm sürdüğü , zamanın durduğu böyle anlarda zorlu bir deneyimden geçer insan . Önce neden ben veya biz diye isyan edersin içine kapanarak . Çağımızın korkulu rüyası olan o hastalığın adını bile telafuz etmeye çekinerek . Bir mucize beklersin sonuçlar yanlış  , aslında hiç bir şeyiniz yok yanılmışız diyen bir doktor . 15 mayıs 2021 de durdu zaman bizim için , adını anmaya korktuğun hastalıkla tanışma ve tetkiklerle geçen uzun , çok uzun bir ay . Oldukça zorlu ve öğretici bir süreç yaşarsın acıyla karışık . Sonra tedavinin ilk aşaması : Ameliyat ve hastane günleri başlar . İşte o süreçte yavaş yavaş kabuğundan çıkıp çevrenle bağ kurmaya başlarsın . Aynı hastalığa yakalanmış hasta yakınlarıyla kurulan iletişim . Başka bir dostluk ve dayanışmayı öğretir hayat insana . Hastahane günlerinde en çok özlenen elinde bir bardak kahveyle gelmesini beklediğin sıcak gülümsemesiyle bir dost . Senin için endişelenen , bir yarım saat olsun soluklanmana olanak tanıyacak sıcak bir yürek . Ama hepsinin boş olduğunu , aslında tek başına bu mücadeleyi vereceğini anlatır sana zaman.

 

''Kime gönül verir isem benim ile yar olmadı

Halim bilip de 

Derdim sorup bana vefa-dar olmadı'' 

 ( Hayyam )

Sonra , sonrası başlıyan ilaç tedavileri , kemoterapi seansları . Azimle inançla artık hastalığın adını korkmadan telafuz ederek verilen bir mücadele. Yan etkilerle uğraşman gerektiğini , beslenmenin ve moralin ne kadar önemli olduğunu yeniden keşfedersin . Dile kolay iki yıl yani 24 ay, 2 ilbahar , 2 yaz , 2sonbahar , 2 kış sadece hastalıkla mücadeleyle geçmiştir : KANSERLE. Ve tek başına dimdik ayakta durarak , günde 17 saat verilen mücadele . Bu süreçte onkoloğunun tüm insani değerlerle bilgisini birleştirerek yanında olması ayrı bir güç katar insana. Ve böyle değerli bir insanı tanımanın onurunu yaşarsın :  Prof.Dr. ŞUAYİP YALÇIN.

İki yıllık zorlu mücadelenin sonunda gelir güzel haber : artık bitmiştir o karanlık günler , tıpkı dedikleri gibi kanserden korkma geç kalmaktan kork . Yarın kimbilir hayatın getireceklerini. '' Eğer birbirimize destek olmayacaksak niye bu dünyaya geldik ki ? En azından susup dinlemek bile destektir . '' (Ernest Hemingway - Çanlar Kimin İçin Çalıyor)  Usta yazarın dediği gibi '' Yeryüzünün herhangi bir yerinde bir insan ölürse senin de bir parçan ölür . Onun için sorma . Bir çan sesi duyduğunda bil ki , o çan senin için çalıyor . ''

Artık hangi insanlardan kaçman gerektiğini bilirsin ; sevgiyi , paylaşmayı bilen , bir çan sesi duyduğunda onun anlamını kavrayan dostlar vardır çevrende . Sevgiyle kalın .